Ben Bir Ergenim

Ben bir ergenim ne artık tam bir çocuk gibi hissediyorum ne de tam olarak büyümüş gibiyim. Artık duygularım, düşüncelerim değişiyor. Kendimi yetişkinlikle çocukluk arasında arada kalmış gibi hissediyorum. Kendimde değişiklikler fark ediyorum ama ne olduğunu çözmekte zorlanıyorum. Bazen çok mutluyum, çok enerji doluyum, her şeyi yapmak istiyorum. Bazı zamanlarda ise tam tersi tamamen kendimle kalmak istiyorum, hiçbir şey yapmak istemiyorum ağlamak ve kimseyi görmek istemiyorum.

Kendimde fiziksel değişimler fark ediyorum artık yavaş yavaş yüzüme olgunluk geliyor, dış görünüşüm, sesim vücudum sanki her gün değişiyor. Yüzümde sivilceler çıkmaya başlıyor, kilo alıyorum ve bu durumları sevmiyorum. Bazen kendime bakmak istemediğim, sivilcelerimden nefret ettiğim anlar oluyor. Geçmeleri için ayna karşısında sıkabiliyorum onları bana bunu yapmamam gerektiği söyleniyor ama ben kendimi sivilceli güzel bulmuyorum. Geçmeleri için de her yolu denerim.

Ayrıca artık çok da sakarım. Her şeyi düşürebiliyor, her şeye çarpabiliyorum. Boyum uzuyor ve aynaya baktıkça artık kendimi daha güzel ve alımlı bulmaya başladım. Herkese karşı güzel gözükmek istiyorum. Kendime bu yüzden çok dikkat ediyorum. Bazen fark etmeden ayna karşısında saatler geçirebiliyorum.

Benim bu durumları yaşamama ergenlik dönemi deniyormuş, kendi kendime kalmak istemem, ailemden uzaklaşmamın sebebi arkadaşlarımla daha yakın olmak istememi buna bağlıyorlar. Ama ben buna katılmıyorum. Sadece onlarla paylaşabildiğim daha fazla konu var ve beni anlıyorlar, her şeyden konuşabiliyoruz, beni yargılamıyorlar. Beraber çok eğleniyoruz, gülüyoruz paylaşabileceğimiz konuşacağımız pek çok konu var. Benzer duygu ve düşüncelere sahibiz. Bu sebepten arkadaşlarımın beni anladığını düşünüyorum.

Ailem ise bazen ben hala sanki çocukmuşum gibi davranıyor. Oysaki artık kendi kararlarımı verebilirim. Bazen benim fikirlerimi hiç önemsemediklerini düşünüyorum. Kendim hakkında kararlar alabilirim. En önemlisi ise ev içinde yapılacak olan şeylerde veya bir karar alınması gerekiyorsa benim de fikirlerim önemsenmeli çünkü o evde bende yaşıyorum.

Bazen bazı şeyleri onlara söylemeye çekiniyorum tepki göstereceklerini düşündüğüm için. Herkes hata yapabilir bazen bende yanlış kararlar alabiliyorum hata yapabiliyorum böyle durumlarda beni dinlemelerini ve bana karşı daha anlayışlı olmalarını istiyorum. Ben ne yaparsam yapayım benim yanımda olmalılar. Ben onlara koşulsuz güvenmek istiyorum, her şeyi söylemek istiyorum ama kızarlar diye çekiniyorum onun için de bazen bazı şeyleri anlatmıyorum.

Benim kararlarıma saygı duyması artık benim için çok önemli yapmak istemediğim şeyleri zorlanması artık beni çok sinir ediyor. Verdiğim kararların fazla sorgulanmasını istemiyorum. Bir yere gideceğim zaman hemen hayır cevabını duymak da yine beni sinirlendiriyor. Fazla baskı hissedince kendimi mutsuz hissediyorum. O baskıdan daha çok kaçmak istiyorum. Bu beni arkadaşlarımla daha fazla vakit geçirmeye itiyor. Söyledim ya onlar beni hep her konuda anlıyor.

Ailemle bazen çatışma yaşayabiliyoruz, onların bazen fikirleri çok sert oluyor ama ben sadece anlaşılmak istiyorum bazı şeyler onlara ters gelse bile en azından bir şekilde ortak noktaya varabilmeliyiz. Çok katı olmamaları gerekli. Ben sadece beni anlasınlar istiyorum. Hemen çatışma içine girmesinler, hemen bağırmasınlar ve bana sus demesinler beni dinlesinler ve karşılıklı konuşabilelim. Kararlarıma saygı duysunlar, özel alanıma saygı duysunlar ve beni dinlesinler.

Aynı zamanda bu dönemin en kötü yanı önümde beni bekleyen sınavlar var, vermem gereken önemli kararlar var. Bir meslek seçimi yapmam gerekiyor. Ve bu hayatım boyunca yapacağım iş olacak. Kendimi tanımaya çalışıyorum ilgi alanlarımı ne yapıp ne yapamayacağımı, neyi tam sevip sevmediğimi öğrenmeye çalışıyorum. Bazen kararsız kalıyorum acaba hangi meslek bana tam uygun veya değil pek çok farklı şey aklımdan geçiyor. Ama eminim ki en doğru kararı verebileceğim.

Sınava girecek olmak beni çok strese sokabiliyor. Uzun ve yorucu bir süreç ders çalışmaktan sıkılabiliyorum, bazı zamanlarda hiç yapamayacak gibi hissediyorum. Çalıştığım halde sanki olmayacak gibi geliyor kaygılanıyorum ve bazen çok stresli olabiliyorum.

Hayallerimin peşinden gitmeyi de çok istiyorum. Geleceğe yönelik çok güzel hayallerle de sahibim yapmak istediğim, hedeflediğim her şeyi başarmak istiyorum. Çok iyi yerlere geleceğim ve bunların hepsini  yapabileceğimi de biliyorum.

Yeter ki beni koşulsuz sevin. Olduğum gibi kabul edip; beni aşağılara çekmek için konuşmayın. Anlam arayışına, sorgulamalara, kimliksiz siluetsiz kişiliklere doğru beni itmeyin. Uçurumun kenarında olan ruhumu çekip alın. Cebime ağırlıklar koymak yerine dünyada biricik olduğumu hissettirip beni destekleyin. Ben kötü olarak doğmadım ve unutmayın; doğmayı ben seçmedim.